Koncentracijski logori u Drugom svjetskom ratu na teritoriju Srbije
Koncentracijski logori koji su postojali u Srbiji ili su ih osnovali srpski kvislinzi tijekom Drugog svjetskog rata:
- Koncentracijski logor Banjica (kod Beograda), prema stvarnim pokazateljima kroz logor prošlo blizu 250 000 ljudi i streljano njih 30 000.[1][2]
- Koncentracijski logor Sajmište (Zemun kod Beograda, tada NDH, ali pod izravnom upravom Trećeg Reicha, okupacijska zona Istočni Srijem), procjenjuje se da je kroz logor Sajmište u Beogradu prošlo oko 100.000 zatvorenika od kojih su mnogi odvedeni u druge logore po okupiranoj Europi, dok je izravno u logoru Sajmište ubijeno oko 48.000 zatvorenika. Najstrašniji zločin u tom logoru je trovanje 6280 žena i djece ugljen-monoksidom, a potom sahranjeni u masovnoj grobnici u Jajincima.[3][4][5]
- Topovske šupe, kod Beograda[6]
- Veliki Bečkerek, Zrenjanin
- Crveni krst (u Nišu) (30.000, od čega je oko 12.000 strijeljano, ostatak odvedeno u druge logore)[7][8]
- Dulag 183, (Šabac)[9][10][8]
- Svilara (Pančevo)
- Paraćin
U njima su pretežno ubijani Židovi, Romi te Srbi nepoćudni Nedićevom fašističkom režimu.[11]
Povezani članci
Izvori
- ↑ Logor na Banjici bio je najveći koncentracioni logor na području okupirane Srbije: Veliki broj ljudi odavde je odvođen u SMRT. blic.rs. 8. listopada 2019. Pristupljeno 18. siječnja 2020.
- ↑ Logori u Beogradu u Drugom svetskom ratu. protivzaborava.com. Pristupljeno 18. siječnja 2020.
- ↑ Holokaust u okupiranoj Srbiji. www.open.ac.uk. Pristupljeno 18. siječnja 2020.
- ↑ Zaboravljeni i potisnuti: Holokaust u Srbiji i Hrvatskoj. Deutsche Welle. 27. siječnja 2018. Pristupljeno 18. siječnja 2020.
- ↑ STARO SAJMIŠTE. net.hr. Inačica izvorne stranice arhivirana 11. prosinca 2019. Pristupljeno 18. siječnja 2020.
- ↑ http://pescanik.net/propustena-prilika-2/ Kada je početkom šezdesetih godina doneta odluka da se na Ledinama izgradi spomen obeležje, inicijator ove akcije, Udruženje boračkih organizacija NOR-a Opštine Novi Beograd također nije preuzeo zaključke Državne komisije za utvđivanje zločina okupatora, a ni podatke o žrtvama koje je, samo nekoliko godina ranije, izneo Gradski odbor Saveza boraca Bograda. Umesto toga, na spomen-ploču uklesane su potpuno nove tvrdnje, da je kod Trostrukog surduka streljano 350 Jevreja, “najviše žena i dece”, i to “u februaru 1942.”. U dosadašnjem istraživanju nisam uspeo da utvrdim izvor za ovu tvrdnje, ali to svakako nije bio ni prvi ni poslednji put da se licitira brojem, poreklom i sudbinom žrtava Drugog svetskog rata i da se iznose proizvoljni podaci bez bilo kakvog nastojanja da se istorijsko sećanje bazira na dokumentovanim činjenicama i materijalnim dokazima. Nije isključeno da je broj od 350 usvojen kao broj koji se nalazi između 240 i 450, da je podatak o “ženama i deci” preuzet iz nalaza Komisije Saveza boraca, a da je datum izmenjen da bi se uspostavila veza izmedu streljanja u Ledinama i obližnjeg logora Staro sajmište, gde su od decembra 1941. do maja 1942. bile zatočene Jevrejke i njihova deca. Iz svega ovoga proizilazi da su materijalni dokazi izvedeni iz ekshumacije 1945. ignorisani, a podaci urezani u spomen-ploču 1964. bazirani na pukom nagađan
- ↑ Koncentracioni logor iz II sv rata. visitnis.com. Inačica izvorne stranice arhivirana 9. siječnja 2020. Pristupljeno 18. siječnja 2020.
- ↑ a b Holokaust na prostorima Srbije: 1938-1944. haver.rs. Pristupljeno 18. siječnja 2020.
- ↑ http://www.oocities.org/Pentagon/7087/uk083_stalag_overview.htm
- ↑ http://badmaps.wordpress.com/visit-in-skela/
- ↑ Logori u Beogradu i Srbiji u Drugom svjetskom ratu, kamenjar.com, pristupljeno 9. veljače 2018.