Intertekstualnost
Intertekstualnost, u književnoj teoriji, pojam za odnose među tekstovima.[1] Uvela ga je teoretičarka Julia Kristeva, kako bi opisala različite odnose koje promatrani tekst može imati s drugim tekstovima.[2] Koristi se od 1960-ih. Poima se i kao tehnika putem koje se u tekstu uspostavlja odnos s drugim tekstovima - kroz citiranje, adaptaciju, prevođenje, plagiranje, aluziju, parodiju, pastiš i druge postupke.[2]
Tradicionalno se smatralo da je značenje svakog teksta autonomno. U drugoj polovici 20. stoljeća nastupa takozvana kriza značenja. Teoretičari uviđaju kako su značenja međusobno prožeta i zavisna. Francuski teoretičar Laurent Jenny shvaća intertekstualnost kao postupak remećenja reda, poretka i konvencije u književnosti, na tragu suvremenih viđenja po kojima se književna istina može prikazati tek iz više perspektiva. Roland Barthes drži da je svaki tekst intertekst, jer u sebi sadrži elemente ranijih tekstova, naslijeđa i kulture u kojoj je nastao.[1]
- ↑ a b LZMK, Hrvatska enciklopedija, Intertekstualnost (pristupljeno 28. siječnja 2018.)
- ↑ a b Chris Baldick, Concise dictionary of literary terms, Oxford University Press, 2004., str. 128, ISBN 978-0-19-860883-7